Mijn besluit!

De pijn in zijn ogen, mijn vaders ogen, ik zie ze wanneer ik versuft wakker word. Mijn hart breekt maar ik barst in lachen uit. Ik maak een grap: “Wat doen die mensen hier allemaal, is er iets te doen?” Hij draait zich om en loopt weg. Vlug richt ik mijn blik op de anderen in de kamer. Eén van mijn vriendinnen roept kutwijf. Ik merk dat ze weg wil gaan maar toch ook niet. In plaats daarvan kijkt ze Marthe, een andere vriendin, aan. Hun blikken zijn veelzeggend, ik ken ze als geen ander, maar ze zijn zoveel kwetsbaarder dan anders. Ik durf niets meer te zeggen, bang dat de boel in elkaar stort wanneer ik mijn mond opentrek. Want wat er voor woordenstroom door mijn hoofd raast, zal niet op prijs gesteld worden.  Mijn moeder huilt en stelt vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik durf haar niet aan te kijken.  Als laatste in de kamer staat mijn broer, mijn grote sterke broer, die gebroken in een hoekje tegen de muur hangt. Hij kijkt van een afstand naar het bed waar ik in lig.

Van binnen

Mezelf verliezen

in mijn emoties

Ik wou dat ik kon zeggen

wat ik voel