“Partir c’est mourir un peu”

Teruglezen op mijn blog, zowel privé als de openbare berichten beland ik als vanzelf in mijn rollercoaster. Ik leid een zwervend bestaan. Niet letterlijk hoor al leek ik wel even in mijn auto te wonen en altijd onderweg, maar meer in figuurlijke zin. Ik meng me in een leven tot het weer tijd is om te gaan. Drieëndertig jaar, nouja vooral de laatste twintig ervan is een draaideur aan verbindingen met mensen, waarvan een enkeling gewoon bij me blijft.

Advertentie

Hoofd en Hart zaken

Januari 2012

Ineens viel het kwartje vanmiddag tijdens het auto rijden. Al maanden aan het stoeien over één ding. In het begin stak het zo af en toe eens de kop op het sluimerde maar liet zich gemakkelijk de kop in drukken. De gedachten van een mens zijn krachtig, je kunt er je leven mee verknallen als je je zelfs maar lang genoeg blijft overtuigen. Ze zijn zo krachtig dat ze zelfs je gevoel kunnen blokken, kunnen overschreeuwen. Gevoel kent geen twijfel, maar het denken van de mens is daar een meester in. In twijfelen bedoel ik dan. Zodra dat hoofdzaken de hartzaken gaan overnemen wordt het troebel en steekt de twijfel de kop op.

Brief aan mijn vriend

Zundert, 16 mei 2011

Beste Vriend,

Je bent mijn leven lang zo dichtbij geweest maar tegelijkertijd ook zo ver weg.
Ik heb om je gesmeekt, toenadering gezocht. Je was mijn diepste verlangen, mijn vriend maar ook mijn vijand. Uren, dagen, maanden heb ik aan je gedacht. Niemand kon me meer bereiken. Ik wilde alleen jou en wilde me laten omarmen door jouw rust, jouw warmte. Op zoek naar vrede in mijzelf heb jij altijd voor mij klaargestaan met jouw aanbod.

Ik durfde niet meer van mijn eigen gedachte te stappen. Het zou laf zijn na al mijn toewijding aan de Dood, om nu opeens terug te krabbelen. Alle gesprekken en voorbereidingen voor jouw plan zouden voor niets zijn geweest.

Maar Dood vandaag, 16 mei 2011, twee jaar na ons treffen, denk ik terug aan de dag dat ik besloot je de rug toe te keren. Mijn blik te richten op het leven, hoe moeilijk dit ook is.
Het was mei 2009 dat ik zei:
“Morgen neem ik voorgoed afscheid van je! Ik moet verder. Ik pak de draad weer op! Het doet zeer, verschrikkelijk pijn om afscheid van je te nemen. Je was mijn bondgenoot maar jou wil ik niet meer. Ik zoek nu anderen vrienden, doe geen moeite me over te halen. Ik heb besloten! Dag Dood.”

Liefs,

Miranda van den Berk

Onvoorwaardelijk!

Terugblik?!

Vandaag lees ik oude gedichten en stukjes van mezelf, geschreven in een tijd die ik niet meer herken. Het is een stukje van mij, ja dat zeker, maar het past me niet meer. Gedichten waarin ik verdwaal en jou vraag voor mij het licht aan te laten. Op dit moment kan ik vuur maken, letterlijk dat ook maar vooral figuurlijk. Ik zet mijn eigen hart weer in vuur en vlam, leef mijn leven met de passie die het verdient.

Blijvend verlangen

Teveel angst om je kwijt te raken,
Te weinig lef om het je duidelijk te maken
Waarschijnlijk duurt het nog een hele tijd
Alvorens je mijn angst begrijpt

Als een schelp op het strand

Ik zag je met je haar in de wind
Lief sterre kind
Liet je in mijn domein
Hier de zee, het strand
Dit zal wel goed zijn

Dansen

Je laat me Dansen

Met de sterren

Flirten

Met de zon

Een nacht met haar

Met een pijnsteek in mijn hoofd wordt ik wakker. Het voelt alsof er een kudde bizons op glasscherven draaft in mijn brein. Wanneer ik me omdraai zit ze daar, kussens wat gestapeld in haar rug tegen de muur. Haar blik in het boek dat ze vast heeft. Ik zie een glimlach op haar gezicht en een lok van haar lange haar glijd langzaam voor haar ogen. Uit gewoonte gaat haar hand richting lok, met een vloeiende beweging wordt deze achter haar oor gedaan. Ik kijk ernaar in het gedimde licht van het nachtlampje naast het bed.

Legende en mythen rondon Valentijn

De maand van de liefde, februari, de maand waarin Valentijnsdag als commercieel circus losbarst. De “dag der verliefden” wordt gevierd op 14 februari, een topdag voor de snuggere middenstander. De hype rondom Valentijn, er lijkt geen ontkomen aan. Vorig jaar zag ik mijn buurvrouw de gehele dag uit het raam staren, wachtend op de postbode. Nog voor hij bij haar deur aankwam stond deze al open en kreeg hij een onthaal alsof er een zak geld werd gebracht. Helaas voor mijn buuf, zit mijn brievenbus naast de hare, waar wel een envelopje in werd gestopt. Met een klap gooide ze dan ook de deur weer dicht, de vriendelijke postbode beduusd achterlatend. Later die dag haalde ik mijn post op, zoals ik elke dag gewoon ben. Wanneer ik er voorbij kom, geen moment eerder.